Bazen kocasının sadakatsizliğine tepki gösterdiği için yargılanan kadınlardan duyuyorum. Birçok eş, sadakatsizliği bulduktan hemen sonra eşlerinin etrafında olmak istemiyor, bu yüzden bir süre gitmesini istiyorlar.

Tabiatl ki, bu haber ortaya çıktığında, konu hakkında bir şeyler söyleyecek veya konu hakkında görüş sahibi olacak insanlar var. Ve bu, eşin ikinci kararını önermesine veya aceleyle mi yoksa kaba davranıp davranmadığını merak etmesine neden olabilir.

O, “Hile eşimi kovalamaktan dolayı suçlu hissetmem gerekiyor mu? Hile yaptığına dair reddedilemez kanıtlar buldum. Bir süre boğuldum ve sonra ne yapmak istediğimi belirlemeye çalıştım. İşi aradım ve ona koştum, ama kendime bunu getiremedim, sonra her an eve geldiğini fark ettim, hala onunla yüzleşmek istemedim, bu yüzden kıyafetlerini çöp torbalarına koydum. garaj kapısına bir not bıraktı ve durmasını istemediğimi söyledi Bir süre evimizde içtim, notu okuduğuna ve sonra gittiğine şaşırdım, fikrimi değiştirmeye çalışmadı, ama doğruca annesine gitti ve ona her şeyi anlattı. Fakat çocuklarının babasını kendi evlerinden tekmelediğim için kendimden utanmam gerektiğini söyleyen bir mesaj bıraktı ve bu yetişkinle başa çıkmak zorunda olduğumu söyledi, çocukla değil. arkadaşlar bu konuda. Birçoğu utanacak hiçbir şeyim olmadığını söylese de, bazıları kocamın onu kovmak için hızlı bir karar vermeden önce söylediklerini duymak zorunda olduğumu söyledi. Kim haklı? Bir kadın aldatan kocasını tekmelemekten suçlu mu olmalı? “

Söylediğim (veya bu durumda yazdığım) her şey sadece benim düşüncem olacak. Ve alınan yanıttan da görebileceğiniz gibi, böyle bir durumda olduğunuzda herkesin bir fikri var gibi görünüyor. Ancak şunu söyleyebilirim ki, sadece birkaç insanın görüşü gerçekten önemlidir. Fikriniz en önemlisidir. Ve terapistinizin görüşü de önemli olmalı. Fakat bunun dışında, başkalarının ne düşündüğüne çok fazla ilgi duymanız gerektiğinden emin değilim.

Hile yapan sen değilsin. Kocan aldatmaya karar verdi. Ve bu, kendi hatanız olmadan, sizi evliliğinize karar vermeye bırakmadı. Bu mektubu yazarken muhtemelen öfke ve şoktan motive oldunuz. Fakat kimsenin içeriği için sizi suçlayabileceğinden emin değilim.

Bu konudaki görüşüm, ne istediğinize ve ilerlemek istemediğinize karar vermenin hakkı olduğudur. Nihayetuçta, bu sizin evliliğiniz ve sonuçlarla yaşamak zorundasınız. Çocuk sahibi olmanın, çocuğunuzun babanızla olan ilişkisi üzerinde mutlaka olumsuz bir etkisi olmadığına inanıyorum. Çocuklarınız ve babaları arasındaki bağ sizin bağınız değildir.

Konutliliğimize ne olursa olsun, çocuklarıyla babalarıyla sağlıklı bir ilişki kurmanın her zaman yararına olduğunu hissettim. Bu yüzden evlilik sorunlarımızı çocuklarıyla olan ilişkisinden tamamen ayrı tuttum. Kocamın büyük bir baba olduğu gerçeğinin her zaman farkındaydım.

Kocam bir zaman ve yer hakkında sordum kısa bir süre oldu. Ancak, çocuklarımıza karşı açık kapı politikam vardı. Ondan alana ihtiyacım olduğu için kendimi suçlu hissetmedim. Geçici olarak başka bir yerde kaldığı için kendimi suçlu hissetmedim. Çocuklarını ondan uzak tutarsam kendimi suçlu hissederdim, ama durum böyle değildi.

Muhtemelen şimdiye kadar açıktır ki, aldığınız kararlar evliliğinizle ilgili olduğu sürece, diğer aile üyeleriyle olan ilişkisi değil, seçiminizi hatasız yapma hakkınız olduğuna inanıyorum.

Öfke de kaybolduğunda, bazen bu kararları abarttığınızı da biliyorum. Kocam ve ben tatil yaparken, bir gün evliliğimi tekrar gözden geçirebileceğimi ve bir şeyler kurtarmaya çalışabileceğimi düşünmedim, ama yaptım.

Ancak ilk başta kocamın etrafında olmak istemiyordum ve devam eden olayları işlemek için zamana ihtiyacım vardı. Bunu anladı, ancak o zamanki bazı arkadaşlarının benim hakkımda bu kadar yüksek düşünmediğinden eminim. Peki, ne oldu? Bu birinin işi değil, doğrudan evliliğe katılan insanlar. Kocam, aldatma kararının kararlarımın ve eylemlerimin nedeni olduğunu fark etti. Hiç aldatmasaydı, hiçbir şey değişmezdi.