Bazen kocalarını aldattığını ya da bir ilişkiye girdikten sonra kocasına karşı çok öfke ve nefret hisseden eşlerden duyuyorum. Bazen bu duyguların yoğunluğu bu eşleri şaşırtıyor. Hayret ediyorlar. Çoğu size bunların nefret gibi olumsuz duygular yaşayan kişi olmadığını söyleyecektir. Çoğu, biri onu kızdırdığında farklı görünebilir. Ve çoğu, sevdikleri adamdan herkesten daha fazla nefret edebileceklerine asla inanmayacaklarını söyleyecektir. Şimdi hissettikleri şey bu – diğer her şeyi devralan beyaz sıcak nefret.

Birçoğu bu duygulardan korkuyor. Bazılarının çocukları vardır ve çocuklarının babası hakkında bu şekilde hissetmenin kimseye yardım etmeyeceğini bilir. Birçoğu şarkılarındaki duyguları durdurabilmelerini ister, ancak onu açıp kapatamadıklarını fark eder. “Beş yıl önce bana bir gün kocam için bu tür bir nefret hissettiğimi söylemiş olsaydın sana yalancı diyecektim. Kocama bayılıyorum. Gerçekten yapıyorum. Yani beni yakalayana kadar. Şimdi çok kızgın ve ihanete uğramış hissediyorum, kelimenin tam anlamıyla ondan nefret ettiğimi düşünüyorum Ve bu benim için çok zor çünkü geçen hafta ne kadar şanslı olduğumu ve onu ne kadar sevdiğimi düşündüm ama yapamadığım şeyi yapamıyorum riske attığı şeyi yaptı ve attı, ama onunla çocuklarım ve işim var, bu yüzden Ondan nefret etmek için hayatımla devam edemeyeceğimi biliyorum, sonunda bu duyguları bırakmam gerektiğini biliyorum, ama bunun nasıl mümkün olabileceğini bile anlayamıyorum, çünkü her uyanış saatinde bu boğucu öfkeyi hissediyorum. Sıkıldım. Kadınlar nasıl sadakatsizlikten sonra kocalarından nefret etmiyorlar? “

Kafakası hakkında konuşamam, ama bazı hislerimi size yardımcı olacağı ümidiyle sizlerle paylaşmak istiyorum. Hata yapma. Kocam tarafından sadakatsizlik için kesinlikle çileden çıkarıldım ve bazen ona bedensel zarar vermeyi düşündüm (aslında bunu asla deneyimlemeyeceğimi bilmeme rağmen. Fakat birçok günlük nesneyi ve hatırayı yok ettim.) Gerçekten aşırıya kaçamıyorum. Ve bu kadar uzun süre kaldım. Şu anda, anlaşılabilir olan öfkenin ötesini göremezsiniz. Bunu bir kenara bırakmak ve rasyonel düşünmek biraz zaman alabilir. Kendiniz için bu kadar zor olma. Bu normal.

Benim durumumda, duygularımı dışlayamazken, onları yönlendirebileceğimi öğrenmeye geldim. Sizin gibi ben de çocuklarımın ilişkinin herhangi bir yönüne maruz kalmasını istemedim, bu yüzden hep birlikte olduğumuzda gerçekten kızgın olsaydım dahil olurdum veya özür dilerim. Pişman olacağım bir şey söyleyebileceğim ya da yapabileceğim kadar kızgın olsaydım, durumdan kaçmaya ya da kaçmaya çalışırdım. Kafaka bir zamana kadar etkileşim için beklerdim. Yoksa kocama bir süre ara vermem gerektiğini söylerdim ve bana verir.

İtiraf etmeliyim ki, muhtemelen artık nefret taşımadığım gerçeğine katkıda bulunan bir şey, kocamın doğru şeyi oldukça hızlı bir şekilde yaptığıdır. Vicdan azabı çekti, olayı sona erdirdi ve istediğim veya ihtiyaç duyduğum her şeyi yapmayı kabul etti. Eğer ayaklarını onunla sürükleseydi, sonuç farklı olabilirdi. Her ikisi de yol boyunca kızgınlık ve yaralanma hissettiğimiz halde, neredeyse ona sorduğum şeyi yaptı.

Günün sonunda, bu nefreti yanımda taşımadım çünkü bir kişiden değil eylemlerden ve davranışlardan nefret etmeye karar verdim. Siyahrdan nefret ettim. Ondan nefret etmedim. Bazen iyi insanların kötü şeyler yaptığını ve hata yaptığını inkar edemem. Konutliliğimizin tamamına bakıp kocamın yapmış olduğu iyinin kötüye ağır basıp basmadığına kendim karar vermeliydim. Gerçek şu ki, yakın bile değildi. Kocam yıllardır tüm ailem için bir kaya olmuştur. Kendisini ve çocuklarını çok az düşünürken benimle ilgileniyordu. Aldatırken mi yaptı? Katilikle hayır. Fakat yıllarca süren iyi davranışları, kötü davranış günleriyle geri alamadım. Ailemin (zaten ölmüş olan) çok yakın bir üyesi alkolikti. Bu nedenle, çocukluğumun bir kısmı çok acı vericiydi ve bazen kızgınlık ve öfke hissettim. Fakat şimdi aile üyesi gittiğine göre, hastalıktan nefret edebileceğimi ve hala kişiyi sevebileceğimin farkındayım. Bu aile üyesi başka türlü kibar ve nazikti. Bu nitelikleri tek bir olumsuz şeyden silemezsiniz.